ΣΥΝΔΡΟΜΟ ΧΡΟΝΙΑΣ ΚΟΠΩΣΗΣ

ΣΥΝΔΡΟΜΟ ΧΡΟΝΙΑΣ ΚΟΠΩΣΗΣ

Το Σύνδρομο Χρόνιας Κόπωσης (ΣΧΚ) χαρακτηρίζεται από σοβαρή κόπωση, η οποία είναι εμφανής σε ποσοστό άνω του 50% του χρόνου και επηρεάζει τόσο τη σωματική όσο και τη διανοητική λειτουργία του ατόμου, χωρίς να υπάρχει οργανική νόσος. Συνοδά συμπτώματα είναι ο πονοκέφαλος, τα προβλήματα ύπνου, η δυσκολία συγκέντρωσης και ο μυοσκελετικός πόνος, τα οποία θα πρέπει να είναι παρόντα για τουλάχιστον έξι μήνες, προκειμένου να πληρούνται τα κριτήρια της διάγνωσης του ΣΧΚ
Το Σύνδρομο Χρόνιας Κόπωσης σε παιδιά και εφήβους σχετίζεται με σοβαρά προβλήματα που επηρεάζουν τη σωματική, συναισθηματική και πνευματική ανάπτυξη του ατόμου και συνδέεται με απουσίες από το σχολείο, κοινωνική απόσυρση και απομόνωση. Ωστόσο η πρόγνωση στους νέους φαίνεται να είναι καλύτερη από αυτή των ενηλίκων
Όσον αφορά την αιτιοπαθογένεια του ΣΧΚ έχουν ενοχοποιηθεί παράγοντες νευροφυσιολογικοί, γενετικοί και ψυχολογικοί,κοινωνικοί.
Όσον αφορά την ύπαρξη ψυχολογικών παραγόντων έχει αποδειχθεί πως η διαταραχή σε λειτουργίες της γνώσης, της αντίληψης, της μνήμης, της προσοχής και της συγκέντρωσης είναι από τα πλέον σοβαρά προβλήματα που αποδιοργανώνουν το 85% των πασχόντων. Πρόσφατες μελέτες κάνουν την υπόθεση ενός μέτριου μεν, αλλά σημαντικού ελλείμματος της διαδικασίας της μάθησης, διαταραχή της μνήμης και φτωχή δυνατότητα λήψης της πληροφορίας. Τα συμπτώματα αυτά έχουν αρνητική επίπτωση στη σχολική επίδοση. Στην προσπάθεια ερμηνείας του συνδρόμου, στο γνωσιακό – συμπεριφοριστικό μοντέλο του συνδρόμου της χρόνιας κόπωσης, η προσωπικότητα περιλαμβάνεται στους προδιαθεσικούς παράγοντες. Οι πάσχοντες είναι τελειομανείς, έχουν υψηλές εργασιακές προσδοκίες, υπευθυνότητα και υψηλούς στόχους.
Η Γνωσιακήυ Συμπεριφοριστική θεραπεία στην περίπτωση της χρόνιας κόπωσης αφορά την παρέμβαση τόσο όσον αφορά το ψυχοκοινωνικό στρες αλλά και όσον αφορά τους γνωστικούς, συμπεριφορικούς, συναισθηματικούς και κοινωνικούς παράγοντες που αλληλεπιδρούν για την διαιώνιση των συμπτωμάτων. Οι τεχνικές που χρησιμοποιούνται περιλαμβάνουν την προγραμματισμένη δραστηριότητα και ξεκούραση, τη διαβαθμισμένη αύξηση δραστηριότητας, τη θέσπιση ρουτίνας του ύπνου και την αντιμετώπιση τυχόν δυσλειτουργικών πεποιθήσεων.

Αλεξίου Βανέσσα