Οι αδελφικές σχέσεις και ο ρόλος τους στην ανάπτυξη του παιδιού

Οι αδελφικές σχέσεις και ο ρόλος τους στην ανάπτυξη του παιδιού

Ο Δημήτρης είναι 3 ετών, μοναχοπαίδι και μέχρι τώρα απολαμβάνει εξ’ ολοκλήρου όλη την αγάπη και τα χάδια τόσο της μαμάς και του μπαμπά όσο και των υπόλοιπων συγγενών. Εδώ και καιρό παρατηρεί την κοιλίτσα της μαμάς του που είναι όλο και πιο φουσκωμένη, χωρίς όμως να δίνει ιδιαίτερη σημασία.

Παρόλα αυτά ο παιδιάστικος τρόπος του να εξηγεί το γεγονός, σκεπτόμενος ότι η μητέρα του πάχυνε, πλέον, δεν επαρκεί. Λίγες μέρες αργότερα η μαμά επιστρέφει στο σπίτι μαζί με το μπαμπά και ένα μωράκι στην αγκαλιά λέγοντας στο Δημήτρη «κοίτα τι όμορφο αδερφάκι σου έφερα»!!

Ο Δημήτρης μόνο χαρούμενος δεν είναι. Δεν θέλει το μωρό, το κοιτάει περίεργα, είναι θυμωμένος με τους γονείς του επειδή δεν τον ρώτησαν πριν το φέρουν στο σπίτι, εκφράζοντας το θυμό του άλλες φορές με φωνές και άλλες φορές με κλάματα. Αυτό συμβαίνει γιατί ο Δημήτρης είχε μάθει να έχει τα πάντα, να είναι ο βασιλιάς μέσα στο σπίτι και τώρα καλείται να διαχειριστεί ένα αναπάντεχο για εκείνον γεγονός, να μάθει να κάνει ησυχία, να μην παιδιαρίζει, να μην ενοχλεί το νέο μέλος, να μάθει να μοιράζεται …

Όσο μεγαλώνει ο θυμός του Δημήτρη μεταφέρεται από τους γονείς του προς τον αδερφό του. Είναι θυμωμένος μαζί του επειδή εκείνο κερδίζει μερίδιο της προσοχής και της αγάπης των γονιών του, σκεπτόμενος ότι εκείνος δεν ήταν αρκετά καλός για τους γονείς του και γι’ αυτό το λόγο έκαναν και δεύτερο παιδί. Έτσι ο θυμός σιγά –σιγά μεταφέρεται σε ζήλια προς το αδερφάκι του (αναπτυξιακά η ζήλια ξεκινάει τον 15ο μήνα).

Τρόποι εκδήλωσης της ζήλιας:
 Επιθετικότητα (υγιέστερη μορφή έκφρασηςεπίθεση προς το μωρό, ζητάει να το δώσουν ή να το διώξουν από το σπίτι)
 Φαινόμενα παλινδρόμησης (επιστροφή σε προηγούμενες συμπεριφορές)
 Προσκόλληση στη μητέρα
 Σχολική άρνηση

Οι γονείς πρέπει να θυμούνται ότι οι έντονες συγκρούσεις μεταξύ αδελφών συνήθως, όσο τα παιδιά μεγαλώνουν, υποχωρούν μόνες τους. Είναι προτιμότερο να αφήνουν τα παιδιά να διαχειρίζονται μόνα τους τις δυσκολίες και τα μικροπροβλήματα που προκύπτουν μεταξύ τους και να επεμβαίνουν μόνο όταν υπάρχει μεγάλη ανάγκη.

Κλείνοντας και επανερχόμενοι στο παράδειγμα του Δημήτρη, απ’ όπου ξεκινήσαμε, θα συμβουλεύαμε τους γονείς ότι :

α)Χρειάζεται να προηγηθεί για την γέννηση του νέου παιδιού μία μεγάλη περίοδος προετοιμασίας του νηπίου από τότε που διαισθανόταν ότι κάποιος άλλος ¨παίρνει¨ την θέση του.
β) Ο πατέρας θα παίξει ενεργό ρόλο στην φροντίδα και στις βόλτες του μεγαλύτερου παιδιού.
γ) Το νήπιο χρειάζεται να ασχολείται με την περιποίηση του μωρού , να παίζει μαζί του χωρίς άτυπα να λάβει και τον ρόλο ότι είναι ο κηδεμόνας του.
δ) Σε καμιά περίπτωση δεν τιμωρείται το νήπιο για την ανεπιθύμητη συμπεριφορά του προς το μωρό και φυσικά δεν θα σταλεί την πρώτη φορά στο νηπιαγωγείο για να απαλλαγεί η μητέρα και το βρέφος από τις δυσάρεστες συνέπειες της ζήλειας του.

Οπωσδήποτε:
ΑΠΟΦΕΥΓΟΥΜΕ ΣΥΓΚΡΙΣΕΙΣ ΚΑΙ ΔΙΑΚΡΙΣΕΙΣ!!!

Αλεξίου Βανέσσα,
Ψυχολόγος